Tuna Pastanesi ve Marzipanlar

Henüz altı, yedi yaşarlındaydım. O zamanlar beş kardeştik. Bir ablam ve iki ağabeyim ve bir kız kardeşim vardı. Ben biraz meraklı ve bir kız çocuğundan beklenmeyecek kadar da haylazdım. Annemle babam evde yokken onların odasındaki çekmeceleri, dolapları karıştırmaya bayılırdım. Hoş bulduğum şeyler çok da gizli saklı şeyler değildi ama bulduklarımı arada bir görmek de hoşuma gitmiyor değildi. İşte ilk prezervatif görüşüm de bu ajanlık dönemlerime dayanır ama bulduğumun ne olduğunu çok sonradan anlamıştım o da ayrı bir konu.
Hatta anneme bebeğin nasıl dünyaya geldiğini bile sormuşum beş yaşımda. O da bana arı ve çiçek polenlerini anlatıp babanın arı, annenin ise bir çiçek olduğunu ve bebeğin de buna benzer bir şekilde dünyaya geldiğini anlatmış. Aslına bakarsanız kaçamak bir anlatış değil, tam beş yaşındaki bir çocuğa göre.   

Ağabeyim, benim tam tersime bir o kadar sakin bir çocuk ama benim de en iyi arkadaşımdı. Aramızda 17 ay kadar bir yaş farkı vardı ve bu bizi daha da yakınlaştırıyordu. Bulduğum bir sakızı bile onunla paylaşmassam içime sinmezdi. Herşeyi beraber yapardık. Hatta bir keresinde evi bile yakıyormuşuz.

Annem ağabeyime çok fazla ilgi gösterirdi. Geceleri o uyuyana kadar yanında durur, elini tutar, saatler boyunca ona akrep ve yelkovanın birbirine yaptığı açılara göre saatin kaç olduğunu, çarpım tablosunu ya da ayakkabı bağlamayı öğretirdi. Ben de yanlarında olduğum için tüm bunlardan nasibimi alıp birçok şeyi yaşımdan daha önceden öğrendim. Yok, düşündüğünüz gibi değil garip bir biçimde hiç kıskanmazdım onların ilişkisini, yakınlıklarını.

Uzun ajanlık günlerimin bir sonucu oldu tabi. Kafam çok karışmıştı. Bir şeyler birbirini tutmuyordu. Benimkiyle ablamın ve ağabeylerimin kimliklerinde farklı isimler vardı. Etrafta bir sürü teyze amca ve anneanne dediğimiz ama çok sevdiğimiz insanlar vardı. Ablama bununla ilgili bir soru sorduğumda hemen geçiştiriyor ama verdiği cevabın beni tatmin edemediğini de içten içe biliyordu. Artık korkuyordum da. Evlatlık mıydım ben?

Bu böyle gitmezdi. Ben kendime yenilemezdim ve karıştırmaya devam ettim. Taki bir resim buluncaya kadar. Gelin o kadar zarif ve güzel, damat ise o kadar tıfıl ve zayıftı. Benim babamda yaşlanınca yakışıklı olan erkeklerdenmiş neyse ki o günlerine şahit olmadım. Gelin damat resminde bir şeyler vardı, olması gerekenden daha kalabalık bir resim. Ablam ve büyük ağabeyim... On yaşlarında ablam ve sekiz yaşlarında ağabeyim. Çocuk aklımla tek düşünebildiğim evlatlık mıydım ben?

Atatürk Bulvarı üzerinde bulunan Tuna Pastanesi’ne geldik kahvaltıdan sonra bir pazar günü. Tuna Pastanesi en sevdiğim pastane idi çünkü çocukluğumun anlamı olan çeşit çeşit en renkli ve güzel şekilli marzipanların ve şemsiye çikolataların satıldığı bir yerdi. Artık geçiştirme cevaplarla benimle baş edemeyeceklerini anlamışlardı. Artık her şeyi anlatacaklardı bana. Beni nasıl, nerden ya da kimden evlat edindiklerini.

Tuna Pastanesi’nin dekorasyonunu babamın arkadaşı olan Rum bir usta yapmış. Manol amca. Bir kızı ve oğlu vardı. Küçük ağabeyimle ikimizin sömestr tatili arkadaşlarıydı. Her sömestr tatilinde İstanbul’da bir araya gelirdik. Pastaneyi o gün ilk defa o kadar detaylı inceliyordum. Heyecanlıydım ama her şeyi de duymaya hazırdım. Ceviz rengi koyu ahşap lambrilerle kaplanmıştı tüm duvarlar. Yine klasik ve evimizdekilere benzer koltuklar ve fiskos masası denen ebatta masalar. Babam kasada duran tanıdıklarla merhabalaşıp siparişleri verdi ve sakin bir köşeye oturmayı tercih etti. Tabii uluorta yerde söylenmezdi bir çocuğa evlatlık olduğu, çöpten ya da çingenelerden alındığı.

Tahminimin tersine annem başladı konuşmaya. Anne olmanın ne demek olduğunu anlatmaya başladı. Bir kadın bir bebeği çok severmiş, ona bakmaya, onu korumaya başlarmış. O bebek sağlıklı büyüsün, okullara gitsin, başarılı olsun istermiş. Bebek uyumazsa anne de uyuyamazmış, hastalanırsa anne de hastalanırmış, bebek mutlu olursa anne de mutluluktan dünyalara sığamazmış. Annem “ama…” dedi. Nefesimin kesildiğini hatırlıyorum o an. “Ama bir kadını gerçek anne yapan en önemli şey tüm bunları o bebeği doğursa da doğurmasa da hissederek ve isteyerek yapabilmesidir. Ben bunu doğurmadan üç kez doğurarak da iki kez yaşadım” dedi… Aklım iyice karışmıştı. O yaşta toplama çıkarmayı ağabeyime öğretilirken ben de öğrendiğim için yapabiliyordum ama şimdi yazılıya çalışmamış tembel bir öğrenci gibi hissediyordum. Gördüğüm fotoğraf geldi gözümün önüne. O fotoğrafta ablam ve büyük ağabeyim vardı. Ama sayıları iki idi annem bana üç dedi. Küçük ağabeyimle ilgili bir şey duymak istemiyordum çünkü o benim kıymetlimdi. O zaman küçük ağabeyim ve kız kardeşim, yook yook ben ve küçük ağabeyim, yok o da olmadı ya parçaları oturtamıyordum ya da oturtmak istemiyordum. Küçük ağabeyimle ilgili bir şey duymak istemiyorum diye tekrarladım kendi kendime ve tüm cesaretimi toplayıp “ben evlatlığım değil mi?” diyiverdim bir çırpıda. Annemle babamın aynı anda “kimse evlatlık değil hepimiz bizim çocuklarımızsınız” deyişi üzerinden otuz yıl geçmesine rağmen hala kulaklarımda. İçim rahatlamıştı biraz. Sonra annem ve babam karşılıklı paslaşarak anlattılar tüm detayı.

Babam annemi gençliğinden beri çok severmiş. Ama önce annem istememiş, naz yapmış. Fazla naz. Zaman geçince de babam ilk anneyle  (ona anne deriz annemin sayesinde) evlenmiş, ablam ve iki ağabeyim doğmuş. Ama ilk annemiz çok genç yaşında melek olmuş, kanserden. Hem de arkasında on, sekiz yaşında ve altı aylık üç çocuğunu bırakarak. Babam çok zor zamanlar geçirmiş. Dadıların bir gelmiş biri gitmiş. Ama hiçbiri bir annenin verebileceği sevgiyi verememiş ablama ve ağabeylerime. İşte babam o an anlamış çocuklarına kalbi çok büyük bir kadının “gerçek anne” olabileceğini ve anneme yine evlenme teklifi etmiş. Daha sonra da bu evlilikten de ben ve diğer iki kız kardeşim doğmuş.

Annem bana o gün benim ailenin tam ortasında durduğumu ve bu ailede kardeşlik düzeninin bozulmaması için bir bağ olduğumu söyledi. Haklıydı da ilk ben öğrenmiştim, küçük ağabeyimden de önce. Annemler ona anlatana kadar bu bizim sırrımızdı annem, babam ve benim aramda. Daha sonradan anlatıyorlar bana. Aslında Tuna Pastanesine gelirken annem ablama da söylemiş bana gerçeği anlatacaklarını. Hatta annem ablama “dönünce nereye gittiniz diye sor bakalım” demiş. Ablam da sordu bana. Cevabımı hatırlıyorum; “büyük ailemiz için daha büyük bir ev bakmaya…”

 Muz, şeftali, armut, portakal ve diğer tüm şekillerdeki marzipanlardan ve şemsiye çikolatalardan ikişer tane aldık ve çıktık. Biri bana biri canımdan çok sevdiğim ağabeyime.

 Tuna Pastanesi’nde o pazar günü otururken anladım ben anne olmanın ne demek olduğunu, ne gibi fedakârlıklar istediğini. Otuz üç yaşında bir kadının bir anda üç çocuğa nasıl yetebildiğini, bir adamı sevmenin kadına nasıl bir güç kattığını, bir kadını sevmenin bir adama nasıl umut verdiğini.
×          o gün anladım ben gerçek anneliğin sadece doğurmak olmadığını,
×          o gün anladım ben anneliğin zamanını ve ilgiyi daha muhtaç olan çocuğuna vermek olduğunu,
×          o gün anladım ben anneliğin kadına nasıl bir güç verdiğini,
×          o gün anladım ben çocuğun bir annenin hayatındaki önemini,
×          o gün anladım ben, anne olan bir kadının yapamayacağı bir şey olmadığını,
×          o gün anladım ben annemin değerini,

×          o gün anladım ben nasıl bir anne olmak istediğimi,
×          o gün anladım ben neden anne olmak istediğimi; İçimden taşan sevgimi vermek istediğimi…

Bugün anladım ben, 2013’de ki amacımın evlat edinmek için kuruma başvurmak olduğunu. Tüm incelemelerimi yaptım ve evraklarımı hazırlıyorum. 2013’de ki tüm dilekleriniz kabul olsun.